Słupszczanie

Anna ze Żmudów - Trzebiatowskich - Łajming

Urodziła się 24 lipca 1904 w miejscowości Przymuszewo – (wieś kaszubska położona w województwie pomorskim, w powiecie chojnickim, w gminie Brusy) w rodzinie Jana (29 III 1865 - 21 V 1945, syna Józefa i Elżbiety z d. Męcikalska) i Marianny z d. Edel (11 X 1875 - 9 IX 1961). Pochodziła z rodziny szlacheckiej osiadłej w gminie Brusy, jej dziadek ze strony ojca podpisywał się von Trzebiatowski. Ze związku Jana i Marianny urodziło się 14 dzieci Klara, Stefan, Jan Stefan, Alfons, Stefan, Maksymilian, Łucja, Zofia, Kunegunda, Katarzyna, Józef, Marianna i Matylda oraz Anna.
Niestety nie udało się ustalić gdzie Anna pobierała nauki (konieczne jest zatem przestudiowanie jej pamiętników). Wiemy, że w latach 20. minionego wieku była zatrudniona na stanowisku sekretarki w starostwie chojnickim, w sądzie powiatowym w Sępólnie Krajeńskim, w sekretariacie redakcji Gońca Pomorskiego w Tczewie.
Około roku 1930 w Tczewie wyszła za mąż za Mikołaja Łajminga (15 III 1900 - 27 IX 1964). Wielu biogramach p. Anny pojawia się informacja, że małżonek był zbiegłym oficerem z Białej Armii, który uciekł na Zachód po wybuchu Rewolucji Październikowej. Z logicznego punktu widzenia, skoro Mikołaj urodził się w 1900, to w momencie wybuchu rewolucji miał lat 17, powstaje zatem pytanie kiedy zdobył szlify oficerskie?
Ze związku Anny i Mikołaja urodziło się dwoje dzieci - Maria Weronika (7 V 1931 - 6 XI 2021, żona Juliana Łuszkiewicza) i Włodzimierz (7 II 1933 - 17 VIII 2021 - artysta malarz, profesor PWSSP w Gdańsku.
Nie są znane losy rodziny Łajmingów podczas II wojny światowej. Wiemy, że w latach 1946 - 1948 Mikołaj był księgowym w uwłaszczonym i przekształconym w PGR byłym majątku ziemskim w miejscowości Kozy na Kaszubach. W oficjalnej notce biograficznej, którą znajdziecie państwo na słupskich stronach napisano, iż “po wojnie z obawy przed ujawnieniem działalności męża w związku emigrantów rosyjskich, wyjechali na Ziemie Odzyskane” - co również należy poddać kwerendzie archiwalnej.
Wg biogramu syna Włodzimierza rodzina w Słupsku zamieszkała w 1946 r., co nie ma pokrycia w datach wymienionych powyżej i pracą Mikołaja.
Zadebiutowała w 1958 roku. Swoją twórczość poświęciła głównie kaszubszczyźnie I połowy XX wieku. Najpopularniejszym dziełem Anny Łajming są wspomnienia: „Dzieciństwo”, „Młodość” oraz „Mój dom”. Autorka opisała w nich najważniejsze wydarzenia swojego życia, w tym spędzone w Tczewie lata 1929-1939. Wydała cztery tomy opowiadań: „Miód i mleko”, „Symbol szczęścia”, „Od dziś do jutra„, „Czterolistna koniczyna”. W 2005 r. jej imieniem nazwano jedną ze słupskich ulic a w 2009 r. w Tczewie.
Laureatka wielu nagród literackich, a także nagrody Miasta Słupska, Słupskiej Nagrody Literackiej, a także Nagrody Wojewody Słupskiego za Całokształt Twórczości, Nagrody Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki.
Honorowy obywatel miasta Słupska od 2000 r.
Zmarła 13 VII 2003 r., pochowana na Starym Cmentarzu sektor 21b rząd 9 grób 9, spoczywa z mężem Mikołajem.
na podstawie źródeł:
Pomorskie Towarzystwo Genealogiczne; Wikipedia - hasła AnnaŁajming, Włodzimierz Łajming; www.slupsk.pl - strona internetowa, stan na 15 IV 2024; Włodzimierz Łajming, w Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku; Lis Sylwia, Nie zgadniesz, kto tu mieszkał. Cudny pałac w małych Kozach na Kaszubach, Głos Pomorza 2023; Busler Andrzej, O Annie Łajming.Odkryli diament, 2020; Wyszukiwarka grobów na słupskich cmentarzach komunalnych; zdjęcie ślubne małżonków Łajming ze zbiorów Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie
Ewa Alicja Slomska

Hababicki Józef - Powstaniec Wielkopolski

Ojciec Józefa - Andrzej (10 XI 1838 - 24 VIII 1906, syn Michała i Otylii z. Czarnecka) żenił się dwukrotnie, jego pierwszą żoną w roku 1867 została Marianna z Markiewiczów I voto Siewert, Andrzej i Marianna mieli dwoje dzieci - córkę Kordułę ur. 1869 i syna Stanisława ur. 1872, Korduła wyszła za mąż za Stanisława Kopczyńskiego (ślub w Poznaniu w 1892 roku), Stanisław w roku 1903 w Poznaniu ożenił się z Franciszką Dzierzbicką, siostrą swojej macochy, zmarł w Poznaniu w roku 1909. Marianna Markiewicz - Siewert - Hababicka zmarła w wieku 60 lat w roku 1891 w Poznaniu.
W rok później Andrzej ożenił się z Anną Dzierzbicką (ur. 28 VI 1873, zm. 26 XII 1928, córka Józefa i Marianny z d. Nowicka.
Ze związku Andrzeja i Anny urodzili się Wiktoria (ur. 1892, pierwszym mężem Wiktorii w roku 1914 został Józef Stelmaszyn), Maria (Marianna, ur.1893), Józefa 1895, JÓZEF, Franciszka (ur. 1897, w 1917 r. wyszła za Bolesława Jackowskiego, a w roku 1921 poślubiła Jana Baranowskiego), Wincenty (ur.15 I 1899, po odbyciu służby wojskowej 5 XII 1921 r. wrócił do Poznania do rodziców, kilkakrotnie zmieniał miejsce pobytu, mieszkał w Katowicach i w Łęgowie, po II wojnie światowej zamieszkał w Słupsku, zmarł 24 V 1984, spoczywa na Starym Cmentarzu w Słupsku, z zawodu był rzeźnikiem), Edmund (1900, z zawodu rzeźbiarz, w 1928 r. poślubił w Poznaniu Franciszkę z Mikołajczyków, od 27 lutego 1919 do 14 grudnia 1924 r. Brał udział w Kampanii Wrześniowej 39 roku, trafił do niewoli), Klemens (1904 - 1944), Stefania (1903, w 1928 poślubiła Kazimierza Bultowicza), Weronika (1906 - 1907).
Józef Hababicki urodził się 10 III 1896 r. w Poznaniu, z zawodu malarz.
Od 27 XII 1918 r. brał czynny udział z bronią w ręku przy zbywaniu miasta Poznania i obiektów Bazar, pl. Wolności i zdobyciu gmachu policyjnego i dalsze obiekty jak dworzec oraz zdobywanie koszar szóstaków na Jeżycach. Po zdobyciu Poznania jako poborowy został wcielony do 7 Pułku Saperów na Wildzie i tutaj pełnił służbę liniową. Brał czynny udział we wszystkich walkach wyznaczonych pułkowi. Był weryfikowanym powstańcem przez Biuro Historyczne w Poznaniu nr 8580 z dn. 15 czerwca 1947 r. , członek ZBoWiDu. Za udział w powstaniu w 1957 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
3 II 1921 r. poślubił w Poznaniu Marię Magdalenę z d. Jerycha (ur. 12 VII 1897 w Węgorzewie, zm. w Słupsku 26 II 1961 r, pochowana na starym cm. Sektor 23 B Rząd 17 Nr grobu 9), para doczekała się synów Henryk Stanisław (ur. 1921) i Zbigniewa Czesława (ur. 1923, zm. 2002 w Radomiu) oraz córki Krystyny (ur.1940). Obaj synowie byli wywiezieni do III Rzeszy do prac przymusowych, co ma potwierdzenie na listach strat II wojny światowej.
W 1945 r. rodzina zamieszkała w Słupsku.
Józef zmarł 23 VII 1958 r. Pochowany na starym cmentarzu w Słupsku Sektor 13 Rząd 15 Nr grobu 14
https://slupsk.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=33889
(na nagrobku wymieniony został tylko brat Wincenty).
źródła: Wyszukiwarka grobów dla cm. komunalnych w Słupsku; APP, Akta miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1933; WTG Gniazdo - Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego baza on line i Lista odznaczonych WKP, strony internetowe, stan na 19 IV 2024; zdjęcie braci od wnuka Edmunda - p. Grzegorza Hababickiego.
Na zdjęciach - bracia Wincenty, Edmund i Józef, Karta meldunkowa Józefa i jego rodziny.
Ewa Alicja Slomska

Zaporowski Jakub (1899 - 1976)

Urodził się 5 VII 1899 r. w miejscowości Strzałkowo (obecnie wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim, siedziba gminy Strzałkowo). Jego rodzice Józef (1871, syn Tomasza i Franciszki zd. Cicha) i Małgorzata zd. Kołtuniak (1865, córka Stanisława i Magdaleny z Wojciechowskich) pobrali się w 1892 r. Z tego związku urodzili się także Stanisław (12 I 1894), Franciszka (1895-1951), Magdalena (1897), Walenty (1902-1903) i Stanisława (1906).
Ukończył szkołę elementarną w Strzałkowie, tam też dalej uczył się w zawodzie kupieckim.
W 1917 r. powołany do armii pruskiej, walczył w I wojnie światowej jako żołnierz 19 pułku piechoty.
Po wybuchu rewolucji w Niemczech wrócił do rodzinnego Strzałkowa i tu przystąpił do Powstania Wielkopolskiego. Brał czynny udział w walkach jak i w zajmowaniu obiektów w Strzałkowie. W styczniu 1919 r. pełnił funkcje zabezpieczające porządek w Strzałkowie i miejscowości Radłowo, służba polegała także na konfiskacie broni od pruskich mieszkańców. W lutym 1919 r. skierowany do Stacji Lotniczej Ławica pod Poznaniem, a rozkazem dziennym z dn. 22 IX 1919 r. przydzielony do II Eskadry III Kompani na Ławicy. Jako żołnierz II Eskadry skierowany został wraz z innymi członkami kompanii do Nowego Miasta a następnie pod Kruszwicę. W sierpniu 1919 r. przeniesiony do II baonu radiotelegrafistów i przeniesiony do Warszawy - Mokotowa, tu służył do września 1920 r. Zweryfikowany 1 VII 1937 r. (ponownie stanął do weryfikacji po zakończeniu II wojny światowej w 1948 r.). Jego wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości, jak i wielu innych powstańców, został odrzucony 28 II 1938 r.(w Wojskowym Biurze Historycznym dwie teczki dotyczące w/w wniosku 111-3855 i odrzucony). W 1957 r. za udział w powstaniu został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. W 1972 r. awansowany do stopnia podporucznika.
Od 1922 r. pracował w administracji skarbowej we Lwowie a następnie w Gdyni do wybuchu wojny. Podczas okupacji niemieckiej wywieziony na roboty do Torunia. Po wojnie wrócił do Gdyni, a 15 VIII 1945 r. objął stanowisko rewidenta celnego w Słupsku. Pracował także w Urzędzie Celnym w Ustce.
Ożeniony z Apolonią (31 VII 1896 - 11 IV 1988), para miała dwoje dzieci syna Liliana i córkę Lidię. Rodzina mieszkała przy ul. Mickiewicza 28/5.
Zaporowski Jakub zmarł 28 VI 1976 r. spoczął na starym cmentarzu w Słupsku
Sektor 9B Rząd 3 Nr grobu 14A_14
https://slupsk.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=38252
To także miejsce pochówku jego syna Liliana (8 XII 1934 - 3 VII 2016). Na słupskim cm. spoczywa także małżonka Apolonia, która spoczywa z córką Lidią (9 XI 1930 - 6 XII 2018).
źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1954/3/56, skan 7 Strzałkowo (USC) - akt małżeństwa, rok 1892, Księga małżeństw; Archiwum Państwowe w Poznaniu 1954/1/154, skan 122 Strzałkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1899, [Księga urodzeń]; Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Zarząd Okręgowy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, sygn. 498: Życiorysy powstańców wielkopolskich: Z - tom l (Zachciał Stanisław - Ziała Franciszek); Pawełczyk Michał, Ziemia Strzałkowska w Powstaniu Wielkopolskim 1918-1919, Strzałkowo, 2013; WTG Gniazdo - Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego baza on line stan na 18 IV 2024 i tamże - Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyzem Powstańczym; WBH Kartoteka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt PW I.487.8550; Powstańcy Wielkopolscy powiatu wrzesińskiego, strona internetowa stan na 18 IV 2024; Wyszukiwarka grobów na cm. komunalnych w Słupsku.
Zdjęcia - akt urodzenia Jakuba, str.1 Deklaracji o wstąpienie do Towarzystwa Powstańców Wielkopolskich, miejsce pochówku na słupskim starym cmentarzu.
Ewa Alicja Slomska

Pierzchała Stanisław (1903-1974)

Urodził się 18 XII 1903 r. w miejscowości Holendry Kozienickie (wieś położona obecnie w województwie mazowieckim, w powiecie kozienickim, w gminie Kozienice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego). Rodzice Jan (syn Leonarda i Marianny Wolszczak) i Katarzyna z d. Kultys (córka Rocha i Elżbiety Wolszczak) pobrali się w 1885 r. w parafii Kozienice. Z tego związku urodzili się także Józef (1886-1945, żołnierz Armii Hallera), Wiktoria (1888-1894), Marianna I (1890-1894), bliźnieta Anna i Jan (1890-1894), Bronisława (1895), Marianna (1897), Stanisław I (*+1899), Feliksa (1901), Jan (1906). Rodzice Jan i Katarzyna byli właścicielami majątku w Holendrach, po II wojnie światowej Stanisław w życiorysie napisał iż pochodził z rodziny chłopskiej.
Po ukończeniu nauki pomagał rodzicom w prowadzeniu majątku. 1 XII 1924 r. wstąpił do wojska, służył w stopniu kanoniera w 8. pułku artylerii lekkiej w Płocku. Następnie w Zbrojowni nr 2 w Warszawie. Od 1925 r. do 1926 r. w Szkole Podchorążych. Kolejno awansowany na podporucznika (1931 r.), porucznika (1934) i od 19 IV 1939 r. w stopniu kapitana, dowódcą 1. baterii 16. Pomorskiego Pułku Artylerii Lekkiej, wchodzącego w skład 16. Pomorskiej Dywizji Piechoty. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Dowodzona wówczas przez niego bateria została odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 13298 ( w uzasadnieniu napisano “za zatrzymanie natarcia czołgów niemieckich 1.09 pod m. Gruta nad rz. Osa”. Po wojnie Stanisław tak opisywał działania dowodzonej przez niego 1. baterii:
“W dniu 1 IX 1939 r. o godz. 5.45 nieprzyjaciel zaczął ostrzeliwać stanowiska piechoty i skrzyżowania dróg art(ylerią) ciężką. Około godz. 7.00 rozpoczęła się walka z piechotą nieprzyjaciela wspartą art(ylerią) i bronią panc(erną) o stanowiska czat. Około godz. 9.00 nieprzyjaciel zepchnął czaty i podsunął się bronią pancerną pod pozycję główną. Po krótkiej walce ogniowej nieprzyjacielskich czołgów z art(ylerią) wł(asną) nieprzyjaciel wycofał się.
W ciągu dnia 1 IX nieprzyjaciel kilka razy próbował nacierać wzdłuż szosy
Łasin–Słupski Młyn–Gruta, jednak natarcia te (się) nie udały. Obserwowane jednostki pancerne nieprzyjaciela i ostrzeliwane artylerią posuwają się wzdłuż szosy Łasin–Rogóźno Zamek–Grudziądz. Około godz. 13.00 nieprzyjaciel(ska) piech(ota) w sile 1 do 2 komp. naciera na zachód (od) m. Szczepanki poprzez długi stok w kier. rz. Osa. Po dojściu około 300 do 400 m od rzeki zostaje ostrzelana baterią i w popłochu ucieka do tyłu. Straty około 50% w zabitych i rannych. Około godz. 14 nieprzyjaciel naciera piechotą i czołgami na pozycję ryglową wzg. 104 – leś(niczówka) Peterhof na ba(tali)on 66 pp. Natarcie załamuje się w ogniu broni maszy(nowej) i art(ylerii). Przez cały czas nieprzyjaciel ostrzeliwuje ogn(iem) art(ylerii) ciężkiej stanowiska naszej piechoty, p(unkty) obs(erwacyjne) i stan(owiska) ogniowe. Bardzo duże trudności w utrzymaniu łączności telef(onicznej), linie stale są zrywane. Około godz. 16.00 działa tylko łączność telef(oniczna) ogniowa i do dy(wizj)onu. Łączność telef(oniczna) z obs(erwatorami) pomoc(niczymi) i wys(uniętymi) zerwana. Około godz. 16.00 nieprzyjaciel ponownie naciera na pozycję ryglową wzg. 104. Natarcie zorganizowane, wsparte bronią panc. i art. Nieprzyjacielowi udało się złamać naszą obronę i bronią panc. wraz z piechotą wdziera się w głąb ugrupowania i wychodzi w rejon stan(owisk) ogn(iowych) art(ylerii). Około godz. 18.00 dochodzi do walki między baterią 1. a bronią panc. nieprzyjaciela na odległości 300 do 400 m. Walka trwa około 20 do 30 minut. Straty nieprzyjaciela – 9 czołgów zniszczonych, reszta wycofuje się za wzgórze. Strat własnych w ludziach nie było. Uszkodzony sprzęt. 1 kątomierz działowy zniszczony, przestrzelone tarcze dział i koła. Zapada zmrok, walka ustaje. Straty własne (w sumie): 2 oficerów rannych, 2 podof(icerów) i 5 szeregowców, 5 koni zabitych. Zaginionych 2 podof(icerów) i 4 szereg(owców). D(owód)ca ba(tali)onu ranny. W nocy uzupełnienie amunicji i wydanie obiadu”
W październiku 1939 r. dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał od 1 X 1939 r. w Brunszwiku, od 24 VI 1940 do 25 I 1945 r. w oflagu II C Woldenberg a od 22 III 1945 r. do 29 IV 1945 r. w Murnau. Od 11 VIII 1945 do 1 XII 1946 r. w szeregach 2 Korpusu Polskiego. Po wyzwoleniu i przejściu weryfikacji przedostał się do Anglii. W zbiorze akt Wojskowego Biura Historycznego znajdują się dokumenty Stanisława, jako żołnierza Polskich Sił Zbrojnych powracających z Zachodu (IV.501.2.577 k. 46). Do kraju wrócił 5 VI 1947 r. i został skierowany do Grudziądza. Zwolniony z wojska na fali przemian ustrojowych w 1948 r.
W sierpniu 1939 r. poślubił Marię Izabelę Sienicką ur. 27 VI 1912 r. w Warszawie, córkę Feliksa i Izabeli z d. Podczaska. Po wojennej rozłące małżonkowie spotkali się ponownie po powrocie Stanisława z Anglii w Grudziądzu.
W 1949 r. małżonkowie przeprowadzili się do Słupska, tu urodziło się im dwoje dzieci Jan (27 X 1949 - 29 VII 2019, pochowany na Cmentarzu Cmentarz Bonifratrów w Katowicach) i Małgorzata (9 I 1951 - 31 XI 2005).
Jan zmarł 30 IX 1974 r. Maria zmarła 5 VII 1984 r. Początkowo małżonkowie spoczywali niedaleko siebie na cm. w Słupsku, po śmierci Małgorzaty w 2005 r. brat Jan przeniósł szczątki matki do grobu Stanisława, w którym spoczęła także Małgorzata.
Miejsce spoczynku na Starym Cmentarzu w Słupsku Sektor 9B Rząd 2 Nr grobu 5
https://slupsk.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=46144
źródła: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939 część Starszeństwo 19 marca 1939 Kapitanowie: w korpusie oficerów artylerii: wymieniony 139. Pierzchała Stanisław (18 XII 1903)- 1 I 34/65; Wojskowe Biuro Historyczne Akta z komend Uzupełnień II.56.4289 i Kolekcja żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych powracających z Zachodu; Polskie Towarzystwo Genealogiczne - zbiór akt metrykalnych; Wyszukiwarka grobów dla słupskich cmentarzy; IPN, Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945; materiały własne.
Ewa Alicja Slomska
Zdjęcia - życiorys spisany po wojnie przez Stanisława (źródło WBH), miejsce pochówku (wyszukiwarka grobów na słupskich cm.), zdjęcie z książki Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939

Bystrzyński Franciszek Ksawery (1891-1947) - żołnierz I wojny światowej, Powstaniec Wielkopolski, uczestnik wojny polsko - bolszewickiej

Urodził się 30 XI 1891 r. w Rogowie (obecnie wieś, w latach 1380–1580 oraz 1672–1934 miasto, położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Rogowo) w rodzinie Walentego (1851, syn Jana i Marianny Wojciechowskiej) i i Anny Cecylii Krauze (ur. 1866, córka Heinricha i Pauline Rellin), para pobrała się w 1889 r.
Uczestnik I wojny światowej. W Powstaniu Wielkopolskim od 3 I 1919 r., brał udział w walkach o Żnin i okoliczne miejscowości jako ochotnik w bronią w ręku. Podczas walki o Szubin został bardzo poważnie ranny w lewą nogę, rana doskwierała mu do końca życia.Od 27 VII 1920 r. jako żołnierz 257 p.p. brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej. W okresie międzywojennym był wiceprzewodniczącym Koła Związku Weteranów Powstań Narodowych RP. Członek Związku Weteranów Powstań Narodowych 1914/1919 od 16 XII 1934 r. Jego wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości został odrzucony 14 IX 1936 r. z powodu braku pracy niepodległościowej, niestety to było bardzo częste i mało który z Powstańców wielkopolskich takie odznaczenie otrzymał. Za swoją patriotyczną postawę w 1938 roku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Po zwolnieniu z armii w 1921 r. zdał egzamin mistrzowski a od 1922 r. prowadził własny warsztat krawiecki
26 IX 1922 r. poślubił Mariannę z d. Wróblewska (15 V 1897 - 16 VII 1947), z tego związku urodziły się dwie córki Danuta Krystyna (31 X 1924 - 10 IX 2020,po mężu Kardasz) i Felicja (5 X 1927).
Po wybuchu II wojny światowej razem z innymi powstańcami został internowany 10 XI 1939 r. a 5 XII 1939 r. z rodziną został wysiedlony z Janowca Wielkopolskiego do Końskich w Generalnym Gubernatorstwie. Tam zaangażował się w partyzantkę. Po wybuchu Powstania warszawskiego pomagał uciekającym ze stolicy.
Po zakończeniu wojny w 1945 r. został przesiedlony do Słupska, gdzie pracował w zawodzie i należał do Cechu Krawieckiego. Miał także uprawnienia egzaminatorskie, był nauczycielem w słupskiej szkole odzieżowej.
Jego wielką pasją był teatr: pisał scenariusze i amatorsko reżyserował sztuki teatralne, m.in. „Krakowiaki i Górale” Wojciecha Bogusławskiego. Wraz z córką Felicją napisał scenariusz jednoaktówki „Miłość Matki” na potrzeby uroczystej akademii z okazji Dnia Matki w 1946 roku.
Od V 1947 r. przebywał w szpitalu w Gdańsku. Niewyleczona rana dała znać o sobie. Zmarł 20 VII 1947 r. w Gdańsku. Został pochowany w Gdańskim Wrzeszczu na cmentarzu Srebrzysko (grób został zlikwidowany. Przeżył swoją małżonkę o 4 dni … Marianna z córką Danutą Krystyną i jej mężem Julianem spoczywają na starym cmentarzu w Słupsku.
źródła: Urząd Stanu Cywilnego Gąsawa, wpis 22 / 1889; Wojskowe Biuro Historyczne (daw. CAW), Wykaz akt powstańców wielkopolskich (maszyn.); Powstańcy Wielkopolscy - Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego 1918-1919, t. VIII, pod red. Bogusława Polaka, Poznań 2011; Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 32: Spis zweryfikowanych 4622 - 9099; Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 44: Ewidencja członków Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej [nr 10168 - 16966]; Wyszukiwarka grobów dla miasta Słupska i materiały własne.
Ewa Alicja Slomska