Słupszczanie

Kamiński Ludwik (1899 - 1976)

Urodził się 9 VIII 1899 r. w Gnieźnie w rodzinie Józefa (1865, syn Kacpra i Doroty z d. Sobkowiak) i Stanisławy z d. Mińskiej (1865, córka Marcina i Marianny Kuśnierskiej). Rodzice pobrali się w parafii pw. Trójcy Świętej w Gnieźnie w 1894 roku. Cecylia, Pelagia i Leokadia to siostry Ludwika.
Absolwent 3 letniej Szkoły Handlowo-Przemysłowej w Gnieźnie, po jej ukończeniu pracował jako zbożowiec w Spółdzielni Rolnik.
Powołany do armii pruskiej brał udział w I wojnie światowej walcząc na froncie zachodnim, jako żołnierz Infanterie-Regiment 155 podczas walk ranny w rękę, co znajduje potwierdzenie na listach strat Preußen 1385 z 12 III 1919 r., na leczenie został skierowany do Dortmundu, a następnie do Inowrocławia w listopadzie 1918 r. W związku z wybuchem rewolucji w Niemczech zdezerterował ze szpitala i w grudniu 1918 r. dołączył do Powstania Wielkopolskiego. Brał udział w walkach pod Zdziechową a później na froncie północnym, pod Szubinem. Prawdopodobnie brał także udział w wojnie polsko - bolszewickiej, co zataił w życiorysie napisanym na potrzeby Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego, który dostał w 1974 r. Członek Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu (zweryfikowany dyplomem 3048 nr Ref. Hist. 10465 - sierżant). Przed II wojną światową został odznaczony Medalem Niepodległości (WBH 109-31997). Mianowany na stopień podporucznika Weterana przez 1974 r. Członek ZBoWiD.
W okresie międzywojennym mieszkał i pracował w Chełmnie Pomorskim, pracował w przemyśle zbożowym.
W 1926 r. w Czarnkowie poślubił Anielę Zofię z d. Szlanga (1901-1967). Z tego związku urodziło się sześcioro dzieci Maria, po mężu Pawłowska (1924), Zofia po mężu Jankowska (1926-1951), bliźniaki Piotr i Paweł urodzone w 1929 r., Piotr zginął w transporcie na Sybir w 1945 roku, Paweł zmarł w wieku 8 miesięcy, Teresa po mężu Hawrylak (1933) i Gabriela po mężu Wojtkiewicz (1940).
Nie ustalono jego losów w czasie II wojny światowej.
Do Słupska rodzina przeprowadziła się w 1948 r. Ludwik podjął pracę w Zakładach Zbożowo Młynarskich w Słupsku.
Zmarł 29 II 1976 roku w Słupsku, zgodnie z jego ostatnią wolą został pochowany w mundurze weterana Powstania Wielkopolskiego. Spoczywa na starym cmentarzu z małżonką Sektor 11 Rząd 13 Nr grobu 10.
14 XI 2021 r. decyzją IPN miejsce spoczynku Powstańca zostało wpisane do Ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski.
Serdeczne podziękowania dla Pani Gabrieli Wojtkiewicz - córki Ludwika Kamińskiego oraz wnuczki Pani Beaty Bogdanowicz za tak szeroką współpracę.
źródła: Urząd Stanu Cywilnego Gniezno, wpis 33 / 1894; Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: 884 / Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, Sygnatura: nr 31 / Spis zweryfikowanych 101 - 4621. Opis jednostki: Akta organizacyjne Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19 i Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu: statuty, regulaminy, okólniki, protokoły posiedzeń zarządu, zjazdy, korespondencja.Strona/karta: 164; WTG Gniazdo Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego - baza on line i Lista odznaczonych WKP; WBH - Wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa; Wyszukiwarka grobów na słupskich cmentarzach, materiały własne i przekazane przez rodzinę p. Ludwika; Genealogia Powstańców Wielkopolskich 22 XI 2019.
Ewa Alicja Slomska

Józef Cieplik (1928 - 2014) Honorowy Obywatel Miasta Słupska

Urodził się 9 II 1928 r. w Ostrzeszowie w rodzinie Powstańca Wielkopolskiego - Piotra (1890-1939, syn Marcelego i Katarzyny Domańskiej) i jego II żony Ireny Walentyny (lub Walentyna Irena) z d. Strońska. Powstańcami byli także bracia ojca - Walery (1886-1918) i Wacław (1888-1919). Ojciec został zamordowany 14 XII 1939 r. (w lesie koło wsi Winiary /obecnie część Kalisza/, gdzie rozstrzelano grupę kilkudziesięciu Polaków z więzienia w Kaliszu). Losy Józefa podczas wojny nie są znane, natomiast jego brat Jan był robotnikiem przymusowym w rolnictwie. Józef maturę zdał w 1946 r. w Liceum w Gnieźnie. Studia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu ukończył w 1951 r. uzyskując dyplom inżyniera leśnictwa oraz magistra nauk agrotechnicznych. W latach 1976-1977 odbył studia podyplomowe na Politechnice Gdańskiej z dziedziny ogólnych zasad ochrony środowiska. Doktorat nauk geograficznych uzyskał na Uniwersytecie Wrocławskim w 1977 r. W latach 1952-1969 pracował w instytucjach związanych z leśnictwem w województwach: wrocławskim i poznańskim a od 1959 r. w koszalińskim.
Ze Słupskiem związany jest od 1962 r. W latach 1969-1975 pracował jako kierownik Oddziału Zagospodarowania Wybrzeża w Koszalińskim Urzędzie Morskim w Słupsku. W powstałym w 1975 r. województwie słupskim rozpoczął pracę w Urzędzie Wojewódzkim jako Wojewódzki Konserwator Przyrody (1975-1991) i jednocześnie w latach 1988-1990 wicedyrektor Wydziału Ochrony Środowiska, następnie od 1991-1994 jako dyrektor Zarządu Parku Krajobrazowego „Dolina Słupi” i Obszarów Krajobrazu Chronionego Województwa Słupskiego. W okresie pracy zawodowej jak i po przejściu na emeryturę poświęcał dużo czasu i energii na działania społeczne w zakresie ochrony walorów przyrodniczych Ziemi Słupskiej, wykazując jednocześnie duże zdolności organizacyjne i ogromną wiedzę.
Przez dwie kadencje (1991-1998) był radnym Rady Miejskiej w Słupsku. Bardzo ważną dziedziną społecznej działalności były wydawnictwa dotyczące nie tylko zagadnień przyrodniczych Ziemi Słupskiej, ale także różnorodnej problematyki życia społecznego miasta Słupska i Regionu.
Odznaczony
Złoty Krzyż Zasługi (1972),Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983), Medal pamiątkowy „Za zasługi dla miasta Słupska (1976), Medal pamiątkowy „Za zasługi dla województwa słupskiego” (1998), Złotą Odznakę Honorową NOT, Złotą Odznakę Honorową LOP, Złotą Odznakę Honorową PTTK, Złotą Odznakę Honorową Polskiego Towarzystwa Przyrodniczego im. M. Kopernika,
Nagrodę Prezydenta Miasta Słupska – trzykrotnie, Nagrodę im. Księdza Doktora Bolesława Domańskiego (2009).
Żonaty z Janiną Danutą Witkowicką.
Zmarł w Słupsku 21 XII 2014 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym pw. NMP Wniebowziętej w Ostrzeszowie, w grobowcu rodzinnym C4 / 2 / 2.
14 VI 2023 r. zgodnie z Uchwałą Rady Miejskiej w Słupsku Skwer znajdujący się na Wyspie Młyńskiej nosi imię pana Józefa, na słupskim Starym Cmentarzu na Murze Pamięci wmurowano tablicę pamiątkową.
Na podstawie
Głos Pomorza; Słupsk - aktualności i Honorowi obywatele Słupska; APP, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; Wyszukiwarka grobów w Ostrzeszowie; IPN, Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945; WTG Gniazdo - Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line; Moje Miasto : bezpłatny słupski dwutygodnik, 2015, nr 1; materiały własne.
Ewa Alicja Slomska

Liwkowski Stanisław (1892-1979)

Urodził się 25 IX 1892 r. w miejscowości Dąbrowa (wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie mogileńskim), w rodzinie Michała (24 IX 1859, syn Jakuba i Antoniny Ratajczak) i Katarzyny z d. Łysiak (6 XI 1858, córka Franciszka i Anieli Kempiak, II voto Dybrowska), para pobrała się w 1886 r.
W Mogilnie ukończył szkołę powszechną i rolniczą.
Nie ustalono czy brał udział w I wojnie światowej - nie wspomina o tym w deklaracji o przyjęcie do Związku Powstańców Wielkopolskich z 1938 r.
Do Powstania Wielkopolskiego przystąpił jako ochotnik kompanii mogileńskiej od 1 I 1919 r.Walczył na odcinku północnym frontu powstańczego. W Uchwale o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego wymieniono miejscowości o które walczył wraz z kompanią - Mogilna, Gniezna, Strzelna, Kruszwicy, Mątwy, Inowrocław aż pod Gniewkowo. Następnie żołnierz 5. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Po zwolnieniu do rezerwy pracował w żandarmerii - starszy wachmistrz. 7 IX 1938 r. wstąpił do Związku Uczestników Powstania Wielkopolskiego, 19 XII 1938 r. wstąpił do związku Powstańców Wielkopolskich (nr dyplomu 18404). Nie został zweryfikowany przed II wojną. Jego wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości został odrzucony 25 VI 1938 r. W 1957 r. otrzymał Wielkopolski Krzyż Powstańczy, a w roku 1972 awansowany do stopnia podporucznika.
23 VI 1926 r. ożenił się z Heleną Dąbrowską (14 XII 1899 - 12 VIII 1986), z którą do 1938 r. miał trzy córki Irenę Stanisławę po mężu Anklewicz (1927 - 1978), Bogusławę po mężu Czekała (1931) i Krystynę po mężu Pietrasińska (1934 2014). Rodzina mieszkała w Toruniu.
W 1945 r. rodzina przeprowadziła się do Słupska, tu Stanisław podjął pracę w Miejskim Zarządzie jako pracownik umysłowy.
Zmarł 13 II 1979 r. w Słupsku. Spoczywa z żoną Heleną i Zięciem Zbigniewem na starym cmentarzu Sektor 34 Rząd 8 Nr grobu 7.
źródła: Urząd Stanu Cywilnego Gębice (Mogilno), wpis L-35 / 1886; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on line i Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym; Wyszukiwarka grobów dla miasta Słupska; WBH, Wyszukiwarka personalno-odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich.
Ewa Alicja Slomska

Maciejewski Franciszek (1898-1949)

Urodził się 10 X 1898 r. w miejscowości Świeca (wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrowskim, w gminie Odolanów). Jego rodzicami byli Jan (13 X 1869, syn Ignacego i Katarzyny z d. Kurka) i Barbara Błaszczyk (4 VIII 1877, córka Andrzeja i Karoliny z d.Zawadzka), para pobrała się w 1894 r. Z tego związku urodzili się także Helena (1896), Stanisław i Władysław w 1904 r., Marianna (*+1906), Ignacy (1907-1908) i Marianna II (1906) oraz Jan (27 VII 1896 - 17 VI 1968).

Po ukończeniu szkoły elementarnej pomagał rodzicom w gospodarstwie.

Powołany do armii pruskiej, walczył w I wojnie światowej.

Powstaniec Wielkopolski walczący w oddziale z Odolanowa pod dowództwem Gąszczaka na odcinku Odolanów - Sulmierzyce. W Wojskowym Biurze Historycznym trzy teczki - 278 i 509 - w stopniu wachmistrza i Odrzucony 31 I 1938 r. wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości (mieszkał wówczas w Hucie w powiecie ostrowskim). Wg projektu WTG Gniazdo - Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on line Franciszek został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, natomiast w projekcie tegoż towarzystwa - Lista odznaczonych WKP Franciszek nie występuje. Prawdopodobnie rodzina starała się o pośmiertne odznaczenie, ale wniosek został odrzucony (dopiero w latach 50. XX wieku odrodziła się inicjatywa odznaczeń dla Powstańców insurekcji wielkopolskiej).

Około 1922 r. ożenił się z Pelagią Rataj (1 III 1896 - 21 II 1982, córka Józefa i Marianny z d. Trzcielińska). Z tego związku urodziło się czworo dzieci, znamy imiona trojga - Stefania (po mężu Gandera 1923-2018), Waleria (po mężu Jeziorska, spoczywa z rodzicami, 1925-2015), Zdzisław (1926-2020) i córka po mężu Dębiec.

W czasie II wojny światowej rodzina mieszkała w Warszawie, nie znaleziono jednak potwierdzenia, że została wysiedlona z Wielkopolski. Po II wojnie światowej w 1945 r. przeprowadzili się do Słupska.

Według adnotacji na akcie urodzenia Franciszek zmarł 16 II 1949 r. w Warszawie. Pochowany w Słupsku na starym cmentarzu Sektor 20B Rząd 7 Nr grobu 7.

https://slupsk.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=37819

To także miejsce pochówku żony Pelagii i córki Walerii.Po prawej stronie grobu spoczywa zięć Władysław Jeziorski, a po lewej wnuk Janusz Jeziorski.

źródła: Archiwum Państwowe w Kaliszu 725/2/74, skan 30 Odolanów (USC) - akt małżeństwa, rok 1894, [Księga małżeństw]; Archiwum Państwowe w Kaliszu 725/1/85, skan 183 Odolanów (USC) - akt urodzenia, rok 1898, [Księga urodzeń]; WBH, Kartoteka personalno - odznaczeniowa; WTG Gniazdo - Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego i Lista odznaczonych WKP; Wyszukiwarka grobów dla miasta Słupska.

Ewa Alicja Slomska

Szafranek Franciszek (1901 - 1997) - Powstaniec Warszawski,

Słupski pionier, organizator gospodarki i spółdzielczości, społecznik.
Urodził się 27 IX 1901 r. w miejscowości Strożyska (wieś położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie buskim, w gminie Nowy Korczyn) w rodzinie Jana i Antoniny z d. Pietrzyk.
Ukończył gimnazjum w Warszawie. Po odbyciu w latach 1920-1924 służby wojskowej pracował do wybuchu II wojny jako referent w wydziale finansowo-budżetowym w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W latach trzydziestych związał się ze spółdzielczością „Społem", wstąpił do Związku Zawodowego Pracowników Handlowych i Biurowych. Dzięki swoim umiejętnościom współpracy z ludźmi i talentom organizacyjnym został wybrany do Prezydium Zarządu Okręgu Związku. Był korespondentem „Gazety Chłopskiej".
Wziął udział w Kampanii Wrześniowej 1939 r., pełniąc funkcję dowódcy kompanii piechoty. Był żołnierzem ZWZ, a później AK o pseudonimie „Frasza". Pod tym pseudonimem brał udział w Powstaniu Warszawskim, w stopniu podporucznika był dowódcą 2 kompanii batalionu "Kiliński". Walczył w dzielnicy Śródmieście Północ. Podczas ataku na Pocztę Główną został ranny. Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej, nr jeńca 305234, prawdopodobnie osadzony w Oflagu II D Grossbom-Westfalenhof.
Do Słupska przybył 1 V 1945 r. i podjął pracę jako kierownik referatu przemysłu Urzędu Obwodowego Pełnomocnika Rządu zajął się organizacją przemysłu w mieście i powiecie. Od chwili ukonstytuowania się polskiej administracji pełnił obowiązki kierownika wydziału przemysłu w Starostwie Powiatowym. Przejmował od wojskowej administracji radzieckiej zakłady przemysłowe i rzemieślnicze. Pracował w Starostwie Powiatowym, Zarządzie Nieruchomości Miejskich, Banku Rolnym i Powiatowym Komitecie Stronnictwa Demokratycznego w Słupsku.
Był też współ inicjatorem wzniesienia pierwszego w kraju pomnika Powstańców Warszawskich, który stał się jednym z symboli miasta. Pamięć o bohaterstwie powstańców była żywa wśród słupszczan, pochodzących często z Warszawy, dlatego idea budowy pomnika znalazła żywy oddźwięk w społeczności miasta. Był założycielem Koła Pierwszych Słupszczan.
Z pracą zawodową łączył nieprzerwanie działalność społeczną. Od września 1945 r. do 1984 r. był Radnym Miasta Słupska.
Został uhonorowany m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, medalami za zasługi dla regionu, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego oraz godnością Zasłużonego Obywatela Miasta Słupska, a w 1995 roku - Honorowego Obywatela Miasta Słupska.
Zmarł 20 IV 1997 r. Spoczywa na starym cmentarzu w Słupsku z żoną Ireną (19 I 1915 - 4 XII 2008).
W 1998 radni Rady Miejskiej przyjęli uchwałę o nadaniu imienia Franciszka Szafranka głównej ulicy na Osiedlu Westerplatte.
źródła: Wikipedia; Muzeum Powstania Warszawskiego, biogramy, strona internetowa, stan na 5 V 2024; Radio Gdańsk - strona internetowa; Znani Słupszczanie : szkice biograficzne z powojennych dziejów miasta; Głos Słupski, 1997, kwiecień, nr 93; Głos Słupski, 1997, kwiecień, nr 94; Głos Słupski, 1997, kwiecień, nr 96; Głos Pomorza, 1995, marzec, nr 75; Wyszukiwarka grobów dla miasta Słupska.
Ewa Alicja Slomska