Słupszczanie

Groński Leopold (1916-1997)

Urodził się 1 II 1916 r. w miejscowości Szumicha na Jenisejem (Rosja) na Syberii, w rodzinie Eugeniusza (potomek zesłańców po Powstaniu Styczniowym, zamordowany przez NKWD w 1940 r.) i Marii z. d. Drozdowskiej (1883-1974), z tego związku urodzili się także Władysław (1909-1950, I oficer mechanik polskiej marynarki handlowej, uczestnik konwojów arktycznych) i Stanisław (1911-1929).
Leopold ukończył medycynę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie w czerwcu 1939 r.. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał i pracował w Wilnie, Oszmianie i Ostrowcu, był lekarzem, należał do Armii Krajowej okręgu wileńskiego.
Repatriował do Polski w maju 1945 r. po ostrzeżeniu jakie otrzymał od pacjenta - NKWDzisty sugerującego zainteresowanie jego AKowską przeszłością, udał się na Ziemie Odzyskane. Wraz z rodziną zamieszkał w Człuchowie, gdzie był lekarzem powiatowym.
Na początku lat 50. minionego wieku rodzina przeniosła się do Słupska. Tu podobnie jak w Człuchowie organizował służbę zdrowia, w 1953 r. dzięki jego inicjatywie powstała wojewódzka stacja sanitarno - epidemiologiczna Był specjalistą w zakresie chorób zakaźnych (ordynator oddziału w słupskim szpitalu na Obrońców Wybrzeża), a także pediatrą. Porzucił marzenia o karierze naukowej, którą planował po zakończeniu studiów. Ze względu na swoją AKowska przeszłość, wielokrotnie był szykanowany, konsekwentnie odmawiał zapisania się do PZPR. W latach 60. tych pływał przez kilka lat jako lekarz okrętowy na SS Narwik.
W 1942 r. poślubił Zofię Zawadzką (29 X 1916 - 28 VI 1993, córkę Juliana i Anny z domu Balinger). Z tego związku urodziło się dwoje dzieci - Mirosława (1944-1999) i Krzysztof (1945). Mirosława po mężu Aerts także została lekarzem, była ordynatorem II Oddziału Wewnętrznego szpitala w Słupsku ze specjalnością kardiologa, syn Krzysztof ukończył Politechnikę Gdańską.
Leopold Groński zmarł 25 X 1997 r. w Słupsku, pochowany na starym słupskim cmentarzu, to także miejsce pochówku małżonki Zofii i córki Mirosławy.
źródła: Państwowy Urząd Repatriacyjny Oddział Wojewódzki w Szczecinie Groński Leopold, ur.14.02.1916 r., lekarz; Merkuriusz Człuchowski, 1995, nr 4 Kwartalnik Klubu Przyjaciół Muzeum; Zbliżenia : tygodnik społeczno-polityczny, 1991, nr 21; Głos Słupski, 1965-1976 Głos Słupski, 1967, kwiecień, nr 88 (4506); Zbliżenia : tygodnik społeczno-polityczny, 1987, nr 52/53; materiały własne oraz informacje przekazane przez wnuka Michała Aertsa.
Ewa Alicja Slomska

Ignacy Klemenczak

urodzony 28 stycznia, 1898r. w Kobylnikach koło Grodziska. Słupszczanin - z wyboru, który przeżył obydwie wojny światowe.

Jako młody chłopak, bo w wieku 17 lat, podjął pracę w Grodzisku, a następnie w Berlinie. Tam też właśnie, w 1916 r., został powołany do armii niemieckiej, skąd skierowano go do koszar Moabit i Wittebosk. Tu służył w jednostce artyleryjskiej, a po przeszkoleniu trafił na front francuski pod Altkirch koło Muhlan przy granicy szwajcarskiej ze skierowaniem do artylerii ciężkiej.
W połowie 1917 r. skierowany został do dywizji artylerii lekkiej dowodzonej przez syna cesarza niemieckiego i do lipca 1918 r. pozostawał na froncie w rejonie Laon. Tu zachorował i w stanie ciężkim skierowany został do szpitala polowego. Po dwumiesięcznym leczeniu otrzymał urlop, który spędził w rodzinnych stronach, gdzie z pomocą polskiego lekarza w Grodzisku trafia do szpitala w Wolsztynie. Tam pozostał aż do wybuchu rewolucji berlińskiej.
Po przewrocie w Niemczech otrzymał skierowanie do Komendy Garnizonu Poznańskiego. Następnie przystąpił do Rady Robotniczej i Żołnierskiej w Grodzisku, która powierza mu rozbrajanie powracających z frontu Niemców i magazynowanie broni w miejscowym ratuszu.
28 grudnia 1918 r. do Grodziska, leżącego na ważnym szlaku Poznań- Berlin, dotarł zbrojny czyn mieszkańców Poznania. Rada Robotniczo- Żołnierska przekształciła się w dowództwo powstańcze powierzając Ignacemu Klemenczakowi kolejne zadanie. Do jego obowiązków należały obrona w mieście i pobliskich wsiach. Dowodząc 25 osobowym oddziałem przeprowadzał on w pobliskich wsiach zbieranie sprzętu, umundurowania, broni i koni z majątków i gospodarstw kolonistów niemieckich. Dzięki tym działaniom Grodzisk mógł wystawić silną kompanię powstańczą, która w składzie grupy ppor. Siudy ruszyła na zachód pod Wolsztyn.

30 grudnia 1918 r. oddział dowodzony przez Ignacego Klemenczaka przeprowadził największą akcje rozbrojeniową w Jabłonowie - 17 km od Grodziska. Mieszkańców wsi poinformowano o szykowanym przez Niemców przeciwuderzeniu na polskie wsie, dzięki czemu przygotowano zasadzkę, zaskoczono Niemców i całkowicie ich rozbrojono, zdobywając karabiny i amunicje. Wzmocniło to militarnie miejscowy oddział ochotników. Podobnych akcji Ignacy Klemenczak przeprowadził wiele.
W chwili przystąpienia do organizowania wojsk regularnych, skierowany został do 2 batalionu kompanii ciężkich karabinów maszynowych. Dowództwo batalionu znajdowało się w Sierakowie. Tu dla walczących żołnierzy pod Zatumiem, Chorzempowem, Kobylanią w Puszczy Nadnoteckiej jako zaopatrzeniowy podoficer żywnościowy dostarczał na stanowiska wyżywienie. Przechodząc lasami na pierwszą linię frontu celem zabezpieczenia w żywność walczących na placówkach powstańczych znalazł się kilkakrotnie w sytuacjach, gdzie podejmować musiał walkę ze zwiadowcami „Grenzschutz-u”.
Na froncie w rejonach Sierakowa i Międzychodu przebywał do czerwca 1919 r., gdyż cały pułk został przeniesiony do kościoła i pobliskich wsi, a następnie skierowany do batalionu zapasowego we Wronkach, a wreszcie do Szamotuł.
Po zakończeniu walk o niepodległość oddał się pracy społecznej. Był zaangażowanym druhem w Ochotniczej Straży Pożarnej, członkiem Związku Uczestników Powstania Wielkopolskiego, przewodniczył także przewodził Czeladzi Rzemieślniczej.

W 1939 r. organizował obronę cywilną w oparciu o OSP w Szamotułach. W okresie okupacji, pracując w Rzeźni Miejskiej, krzewił patriotyzm i wiarę w zwycięstwo. Organizował wsparcie i pomoc potrzebującym rodakom.
Współuczestniczył w organizacji sabotażu i ocalił historyczne dzwony, zagarniając je władzom okupacyjnym, aby po wyzwoleniu przekazać Stowarzyszeniu Ochotniczej Straży Pożarnej w Szamotułach. W oparciu o grupę strażaków współorganizował nasłuch radiowy. Jednocześnie kontynuował swoją działalność społeczną w pożarnictwie do sierpnia 1945r., kiedy to przeniósł się do Słupska.
Tu, jako pionier włączył się w zagospodarowywanie ziem piastowskich. Obok pracy zawodowej, współorganizował Ochotniczą Straż Pożarną, był zaangażowanym członkiem ZBoWiD, pracował również w kole Powstańców Wielkopolskich.

Zmarł 13 czerwca 1970 r. Miejsce spoczynku zostało wpisane w 2020 r. do Ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski.

Ewa Gontarek i Andrzej Obecny - Moje miasto
Ewa Alicja Slomska, Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Zofia Kurowska

Chyba nie ma w Słupsku w rodzinie chóralnej nikogo kto by nie kojarzył P. Zofii, i to bez znaczenia czy chodził do “1” i śpiewał u p. Gadowskiej, czy do “4” i śpiewał u p. Wioli, najbardziej jednak moje pokolenie wspomina pracę z p. Zofią w “5” i najlepszym chórem pod batutą kochanej Lilianny Zdolińskiej i chórem w ILO (dla porządku dodam, że KANTELE powstał po FANTAZJI). Ha! A śpiewać w dwóch najlepszych chórach w Polsce! To jest dopiero coś.
Do chóru w SP 5 trafiłam na początku lat 80. minionego wieku (jak to brzmi!), to właściwie był początek chóru, kiedy młodziutka p. Lila zapraszała na zajęcia chóralne p. Zofię, męczące godziny nauki wydobywania dźwięku, oddychania przeponą, pracy twarzy - i słynne “pyszczki świnki” to w wielu z nas zostało w pamięci. Wspólne wyjazdy na zimowiska do Bytowa, wspólne koncerty, ale przede wszystkim praca przygotowująca nas do kolejnych eliminacji w sławnym po dziś dzień konkursie chórów. Pani Zofia była osobą bardzo wymagającą, ale w pracę z nami wkładała całe serce, zarówno pomagając p. Zdolińskiej jak i później w chórze I LO, który powstał w 1987 r., a po pierwszym wyjeździe do Finlandii otrzymał nazwę „Kantele”. Chcąc nie chcąc miałam wybór - albo szkoła rolnicza (czego oczekiwała rodzina), albo ILO gdzie był chór! Wiadomo serce ważniejsze od rozumu. Śpiewać w chórze to jedno, ale drugie aby śpiewać w tym chórze musisz mieć dobre stopnie i przykładać się do nauki. Pani Zosia robiła wszystko, aby zmobilizować swoich podopiecznych do nauki, bo często było tak, że byliśmy zwolnieni z lekcji na próby, bo były wyjazdy. Ja osobiście w 1 klasie miałam pecha, bo trafili mi się nauczycieli - “siekiery” zatem - nie weźmiesz się za naukę wylecisz z chóru, nauka nie poszła, przyszła kara - 3 miesiące zawieszenia w chórze (ale za to przygoda z liceum trwała 5 lat a nie 4, co wyszło i mnie i szkole na dobre). Chyba jednak przemilczę czas matury i kanapki roznoszone przez c. Zosię i ks. Lucka … Kto pamięta, ten wie.
Tyle moich wspomnień, Wróćmy do biogramu.
W swojej pracy zawodowej przechodziła kolejno różne szczeble była nauczycielką w słupskich szkołach podstawowych i ponadpodstawowych, wizytatorem szkolnictwa artystycznego w Wydziale Kultury Urzędu Wojewódzkiego w Słupsku. Była również metodykiem wizytatorem zajęć pozalekcyjnych Kuratorium Oświaty i Wychowania w Słupsku, sekretarzem i kierownikiem biura słupskiego oddziału Polskiego Związku Chórów i Orkiestr.
Pani Zofia urodziła się 16 XI 1941 r., wyszła za Kazimierza Kurowskiego (postać także godna uwagi!), małżonkowie mieli dwoje dzieci - córkę i syna Andrzeja, który po śmierci Mamy przejął pałeczkę nad chórem wraz z Lilianną Zdolińską.
„Kantele” który stworzyła i z którym ponad 300 razy wystąpiła przed publicznością, koncertując w wielu miastach Polski oraz w Finlandii, Danii, Czechach, Słowacji, Austrii i we Włoszech istnieje do dziś. Chór pod jej dyrygenturą zdobył cztery „Złote Kamertony”, został dwukrotnie wyróżniony „Złotą Kluką” i zdobył „Miniaturę Złotego Żagla”. Za swoje dokonania w zakresie kultury i oświaty wielokrotnie odznaczana między innymi Medalem Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką Honorową z Laurem PZCHiO, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem za Zasługi dla Miasta Słupska.
Zmarła 10 VI 1998 r., dla naszej wspólnoty chóralnej to był drugi bardzo smutny czas na słupskim cmentarzu, gdzie nie mogliśmy wydać z siebie głosu, który drżał a z oczu płynęły niczym niepohamowane łzy, (pierwszym był rok 1991, kiedy żegnaliśmy naszego chóralnego kolegę Maćka Smoczyka).
Pani Zofia od 28 października 2017 roku, po decyzji Rady Miejskiej w Słupsku jest patronką ronda u zbiegu ulic Rejtana i 3 Maja.

STEFANIA I MARTA ALUCHNE,

Piotr Paweł Aluchna oraz jego małżonka Tekla z Kulikowskich mieli siedmioro dzieci, wśród nich troje słupszczan Stefanię, Martę oraz Edwarda.
STEFANIA ALUCHNA urodziła się 6 lipca 1896 roku w Warszawie, ukończyła gimnazjum humanistyczne im. Klaudyny Potockiej. W 1920 r. była instruktorką oświatowo-kulturalną w wojskowej Sekcji opieki nad żołnierzem w Wilnie, następnie rozpoczęła pracę w Kuratorium Okręgu Szkolnego w Wilnie jako instruktorka oświaty pozaszkolnej na powiat wileńsko-trocki. 31 sierpnia 1926 r. powróciła do Warszawy. Od 1 maja 1927 r. do 31 sierpnia 1931 r. pracowała w Polskim Białym Krzyżu jako instruktorka oświatowa i wizytatorka placówek oświatowych w wojsku. Z powodu oszczędności budżetowych została zwolniona z tego stanowiska i przyjęta do PKO.
We wrześniu 1939 r. zmobilizowana jako członkini PWK, nie znalazłszy swojego oddziału została skierowana do pomocy przy organizowaniu Batalionów Robotniczych do obrony Warszawy. Zajmowała się wyżywieniem i zakwaterowaniem. Po kapitulacji stolicy przeszła do pracy konspiracyjnej w SZP-ZWZ-AK. Od 1940 r. łączniczka do zadań specjalnych przy komendancie Okręgu Warszawskiego ZWZ płk. Zdzisławie Zajączkowskim „Grzywie”, następnie przeniesiona na stanowisko kierowniczki Poczty Okręgowej przy płk. Antonim Chruścielu „Monterze”. Była szefem łączności konspiracyjnej Okręgu Warszawskiego AK. W czasie Powstania Warszawskiego pełniła funkcję szefa kancelarii Korpusu o kryptonimie „Atlas” i kierowniczki szyfrantek z siedzibą w hotelu „Victoria”. 5 sierpnia przeszła ze Sztabem do gmachu PKO przy ul. Świętokrzyskiej, po zbombardowaniu którego nową siedzibą Sztabu było kino „Paladium”. Po kapitulacji Powstania dotarła ze Sztabem do Ożarowa.
Była więźniem obozów jenieckich: Falingbostel, Bergen-Belsen, Molsdorf, Blankenheim. Po wyzwoleniu obozu 13 kwietnia 1945 - została żołnierzem 2. Korpusu Polskiego, zastępczynią Inspektorki Pomocniczej Służby Wojskowej Kobiet. Służbę wojskową zakończyła w stopniu kapitana. Używała pseudonimów: Stefania Sokołowska, Maria Kowalska, Mimoza, Ala, Czajka.
17 maja 1947 wróciła do kraju, zamieszkała z siostrą Martą i jej córką Aldoną przy ul. Zamkowej w Słupsku, rozpoczęła pracę w PKO w Słupsku, tu też zmarła 31 października 1979 roku i została pochowana pierwotnie w grobie Matki, zmarłej w 1954 roku i później siostry. Obecnie spoczywa w grobie rodzinnym na Starym Cmentarzu w Słupsku.
Odznaczona Krzyżem POW, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
MARTA ALUCHNA - EMELIANOW - poetka, urodziła się 29 marca w 1906 r. w Koralówce koło Włodawy, w Pułtusku skończyła gimnazjum, w roku 1923 zdała maturę w Gimnazjum im. Klaudyny Potockiej. W Wilnie uzyskała uprawnienia pedagogiczne i w 1924 roku podjęła pracę jako nauczycielka w szkole powszechnej, a jednocześnie rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Stefana Batorego.
W roku 1925 wyszła za mąż za Alfreda Franciszka Kolatora i z tego związku przyszło na świat w roku 1927 jej jedyne dziecko – córka Aldona, żona Tadeusza Kido, mama Marii, Mirosława i Krzysztofa. (Alfred Kolator urodził się w Szulborze - Koty 4 października 1902, zmarł 19 marca 1995).
Jako studentka USB związała się z Sekcją Twórczości Oryginalnej (STO) Koła Polonistów, ze STO wiąże się jej debiut poetycki w roku 1929, kiedy to wiersze Marty Aluchny-Kolatorowej ukazały się w almanachu zatytułowanym „Spod arkad”. Mniej więcej w tym też czasie wiersze młodej poetki drukowała poznańska „Tęcza”. Pierwsze małżeństwo Marty Aluchny-Kolatorowej nie układało się najlepiej, w końcu doszło do rozwodu. Alfred Franciszek w późniejszym czasie założył nową rodzinę z Anną z d. Żurakowska, jako ciekawostkę dodamy, że był jednym z bohaterów bitwy o Monte Casino, po wojnie nie wrócił do Polski, osiadł w Anglii.
W roku 1935 r. Marta wyszła za mąż za Sergiusza Emelianowa.
Tworzyła nieprzerwanie, ale nowe teksty, teraz już nacechowane katastrofizmem, bo widmo wojny stawało się coraz realniejsze, trafiały do szuflady. Drukiem ukazały się dopiero kilkadziesiąt lat później, w tomie „Wierszy wybranych” i w wyborze wierszy publikowanych i niepublikowanych wydanym po śmierci poetki w 5. zeszycie cyklu „Domu grobów słupskich”. Po wybuchu wojny została pozbawiona przez władze litewskie prawa pracy w szkole. Nieco wcześniej jej mąż, Sergiusz, jako lekarz otrzymał propozycję pracy w nowo wybudowanym szpitalu w Żyrardowie. Wyjechał, by podjąć tę pracę, a Marta z córką Aldoną miała dołączyć później. Jednak wybuch wojny pokrzyżował te plany i na wyjazd do Warszawy, związany z przedzieraniem się przez zieloną granicę, zdecydowała się poetka dopiero w roku 1941. Niestety po przyjeździe do Warszawy okazało się, że w wojennej zawierusze Sergiusz zaginął /małżonkowie nigdy się więcej nie spotkali/. Marta zamieszkała z córką w konspiracyjnym mieszkaniu Stefanii na Filtrowej 68. Tam też przeżyła dziesięć dni Powstania Warszawskiego, bo kiedy 10 sierpnia 1944 r. upadła Ochota, została wraz z córką wywieziona na przymusowe roboty do Rangsdorfu pod Berlinem.
Po wojnie wróciła do zrujnowanej Warszawy, potem krótko mieszkała i pracowała w Olsztynie i wreszcie ostatecznie odnalazła swoje miejsce w Słupsku. Był to rok 1946. Rzuciła się w wir pracy, jako pionierka ziemi słupskiej współuczestniczyła w organizowaniu tu szkolnictwa, uczyła i tworzyła. Już w 1946 w „Odrodzeniu” ukazał się jej wiersz „Inna wiosna”, a od kiedy w 1958 roku zdobyła Grand Prix w koszalińskim konkursie literackim, jej wiersze zaczęły się pojawiać w liczących się pismach literackich. – w „Twórczości”, „Życiu Literackim”, „Nowej Kulturze”, „Miesięczniku Literackim”, wreszcie w „Poezji”. Drukowane też były w prasie regionalnej i w licznych antologiach i almanachach poetów koszalińskich („Morski naszyjnik”, „Próba liryki”, „Almanach II”, „Sto wierszy polskich”, „Malowanie w przestrzeni”, „Spojrzenia i refleksje”). Pod koniec lat pięćdziesiątych związała się z grupą literacką „Meduza”, stworzoną przez innego słupskiego poetę – Anatoliusza Jurenia, a po wydaniu pierwszego tomiku poezji („Szukanie kształtu”) została w 1962 roku przyjęta do Związku Literatów Polskich. Kolejne publikacje, doskonałe recenzje, zwycięskie konkursy literackie sprawiały, że zyskiwała powoli pozycję cenionej nie tylko w środowisku pomorskich twórców poetki. A potem przyszło gwałtowne załamanie zdrowia i długa choroba, która coraz bardziej wyłączyła ją z życia.
Zmarła 26 września 1991 roku. Spoczywa w grobie rodzinnym rodziny Kido na słupskim starym cmentarzu.
Sektor 6A Rząd 1 Nr grobu 9
To także miejsce pochówku matki Tekli, siostry Stefani, córki Aldony i zięcia Tadeusza.
Biogramy powstały dzięki współpracy z wnukami Marty - Marii Barbary Wójciak i Mirosławem Kido.
opracowała Ewa Alicja Slomska

Jan Stępień (1926-2009)

Opinie wśród starszego pokolenia słupszczan można powiedzieć, że są skrajne, jedni pamiętają jak osobiście “doglądał Słupska”, inni jako partyjnego aparatczyka. We wspomnieniu, które ukazało się 21 III 2009 r. w Głosie Pomorza podtytuł brzmiał “Zmarły w czwartek Jan Stępień, pierwszy wojewoda słupski, doskonale obrazuje minioną epokę PRL-u. Gospodarz, towarzysz, wierny syn partii, rozumiejący ludzkie problemy. Na swój sposób. “
Kim był?
Rodzice Jana - Franciszek Stępień (6 IV 1890 - 1969, syn Józefa i Marianny z Bednarków) i Agata Karpińska (1890-przed 1930, córka Stanisława i Wiktorii zd. Matuszkiewicz), pobrali się 3 II 1914 r. w miejscowości Wygiełzów. Z tego związku urodzili się Andrzej (1914-1939 - poległ w Kampanii Wrześniowej), Stanisław (1915, w okresie okupacji niemieckiej robotnik przymusowy w Zduńskiej Woli), Bolesław (1918-1988) i Józef (1920-2008, wywieziony na roboty przymusowe do Hamburga i Wismaru).
Jan Stępień urodził się 6 I 1926 r. w miejscowości Osiny (wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie łaskim, w gminie Sędziejowice).
Podczas okupacji niemieckiej robotnik przymusowy w miejscowosci Luciejów w okresie od 1942 do 1945 r., co znajduje potwierdzenie w zbiorze dokumentów IPN, Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945. Po wojnie ukończył w Łodzi liceum ogólnokształcące.
Członek PZPR od 1948 r.
W Słupsku zamieszkał w 1950 r., podejmując jednocześnie pracę w Centrum Wyszkolenia Milicji Obywatelskiej i w tym samym okresie przez 8 lat był dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących nr 2 w Słupsku. W latach 1960-1969 przewodniczący prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Słupsku. Według dokumentów w IPN piastował stanowisko od I Sekretarza w Komitecie Miasta i Powiatu od 15 I 1969 r., od 8 II 1969 r. członek egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego w Koszalinie, od 6 VI 1975 do 12 II 1981 członek egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego w Słupsku.
Inspirator i współtwórca wszechstronnego rozwoju miasta, przede wszystkim w zakresie budownictwa mieszkaniowego, przemysłu i szkolnictwa (przypisuje mu się udział w działaniach na rzecz utworzenia w Słupsku zakładów Alka i Kapena).
W 1964 r. współzałożyciel m.in. z Jerzym Bytnerowiczem Słupskiego Towarzystwa Społeczno Kulturalnego i jego pierwszy przewodniczący oraz współtwórca Festiwalu Pianistyki Polskiej, którego debiut przypada na wrzesień 1967 r.
W międzyczasie będąc już w Słupsku ukończył wydział matematyczno-fizyczny Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi, a w 1967 r. uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych. Co umożliwiło mu później pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku w latach 80.
Na początku lat 70-tych wicewojewoda koszaliński, a od 1975 r. - z chwilą powstania województwa słupskiego – pierwszy wojewoda słupski.
Uchwałą Nr IV/38/99 Rady Miejskiej w Słupsku z dnia 27 stycznia 1999 r. nadano tytuł Honorowego Obywatela Miasta Słupska, a w 2001 r. słupscy radni AWS domagali się odebrania tegoż tytułu. Powodem było nawoływanie przez niego do nienawiści rasowej i antysemickie wystąpienia w 1968 r., w swoim przemówieniu sprzed lat Stępień głosił, że na drodze do rozwoju socjalistycznego dobrobytu stoją rewizjoniści i elementy syjonistyczne.
Po roku 2001 r. Jan z żoną Heleną (29 I 1928 - 9 X 2017) wyjechali ze Słupska, zamieszkali w Olsztynie.
Jan Stępień zmarł 19 III 2009 r. Jego ostatnią wolą było by spocząć w ukochanym mieście - Słupsku. Spoczywa na cm. starym z małżonką Heleną.
sporządzono na podst. źródeł:
Genetyka - zbiór akt metrykalnych strona internetowa stan na 17 IV 2024; Wikipedia; IPN - Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945 i Biuletyn Informacji Publicznej; Głos Pomorza z 21 marca 2009; tamże z dn. 19 marca 2009; www.slupsk.pl/ratusz/honorowi-obywatele/jan-stepien ; Wyszukiwarka grobów dla Słupska; informacje własne.
Ewa Alicja Slomska