Przybylski Wacław (1901-1982)

Przybylski Wacław (1901-1982), Powstaniec Wielkopolski i Śląski, żołnierz Kampanii Wrześniowej, żołnierz AK

Urodził się 1 VII 1901 r. w miejscowości Ignacewo (osada położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wągrowieckim, w gminie Skoki). Jego rodzice Józef (1862, syn Mikołaja i Anny z d. Ziemkowska) i Antonina z d. Kujawa (1867, córka Walentego i Antoniny z d. Piotrowska) pobrali się w 1888 r.

Niestety nie wiemy nic o jego życiu przed Powstaniem Wielkopolskim.

29 XII 1919 r. wstąpił jako ochotnik do kompanii gołanieckiej, która powstała z inicjatywy ppor. Włodzimierza Kowalskiego (późniejszej 12. kompanii 4. Pułku Strzelców Wielkopolskich) i brał czynny udział z bronią w ręku w walkach o Kcynię, Rynarzewo, Szubin, Nakło, następnie zostaje przeniesiony do 59. pułku piechoty i brał udział w walkach na odcinku północno-zachodnim. W marcu 1921 r. zgłosił się jako ochotnik na III Powstanie Śląskie i brał udział w grupie operacyjnej por. Alojzego Nowaka we wszystkich walkach wyznaczonych tej grupie. Po zakończeniu Powstania Śląskiego wrócił do swego macierzystego oddziału i od lipca 1922 r. do 1939 r. jest podoficerem zawodowym w stopniu chorążego w Szkole Pilotów, a od 1932 r. w Szkole Bombardowania i Strzelania w Grudziądzu. W Wojskowym Biurze Historycznym są dwie teczki o syg. akt 1421 - sierżant i 10-149 - Krzyż Zasługi. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym w 1957 r.

Po wybuchu II wojny światowej i klęsce Kampanii Wrześniowej Przybylski schronił się na lubelszczyźnie, gdzie wstąpił w szeregi AK, pod pseudonim "Grzmot" został dowódcą kompanii w oddziale Mariana Bernaciaka, ps. Orlik, Dymek, podporucznika rezerwy Wojska Polskiego, członka ZWZ-AK, dowódca oddziału partyzanckiego AK, a następnie Zrzeszenia WiN na Lubelszczyźnie.

W 1945 r. obawie przed represjami władz “nowej Polski” udał się na Ziemie Odzyskane, wkrótce dołączyła do niego żona Jadwiga (1 X 1903 - 3 II 1951) z synem Zenonem (1930-1952).

W 1946 r. aresztowany pod zarzutem członkostwa w AK, gdzie przesiedział bez wyroku 18 mies.

Po wyjściu z więzienia zajmował się naprawą lad chłodniczych.

Zmarł 2 X 1981 r., pochowany na starym cmentarzu komunalnym w Słupsku, spoczywa Sektor 7A Rząd 13 Nr grobu 14.

To także miejsce pochówku żony i syna.

źródła: Parafia katolicka Popowo Kościelne, wpis 4 / 1888; WBH, Kartoteka personalno - odznaczeniowa; WTG Gniazdo - Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego i Lista odznaczonych WKP; Wyszukiwarka grobów dla miasta Słupska.

Ewa Alicja Slomska