Ostapiuk Aleksander (1909-1971)
Ostapiuk Aleksander (1909-1971)
Urodził się 4 VIII 1909 r. w miejscowości Białopola w powiecie hrubieszowskim w województwie lubelskim w rodzinie Andrzeja i Katarzyny.
W 1940 r. został zatrzymany na terenie dzisiejszej Ukrainy, co znajduje potwierdzenie w źródle Wykaz spraw prowadzonych przez organa NKWD Zachodniej Ukrainy i Białorusi (wybór z Księgi Rejestracji Spraw Archiwalno-Śledczych NKWD ZSRR).
Po podpisaniu układu Majski - Sikorski Aleksander znalazł się w 5 Kresowym Pułku Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej. Po odbyciu szkolenia, w składzie 2 Korpusu Polskiego na początku II 1944 r. wyruszył konwojem morskim na front włoski. Najtrudniejsze zadanie pułk realizował, podobnie jak cały 2 Korpus Polski, podczas bitwy o Monte Cassino. 12 V nad stanowiskami ogniowymi 5 paplot ukazały się samoloty nieprzyjaciela, były jednak poza zasięgiem ognia skutecznego dział. Następnego dnia 4 i 5 bateria pułku ostrzelały FW 190. Nocami od 14 do 19 V samoloty zrzucały tylko bomby oświetlające. 17 V z rozkazu dowódcy dywizji 6 daplot i jeden pluton 5 daplot zostały spieszone. Z nich oraz innych oddziałów dywizji utworzono zbiorczy batalion w sile około 700 żołnierzy jako odwód dywizji i podporządkowano płk. dypl. Klemensowi Rudnickiemu. Batalion nie wszedł do walki, został jedynie użyty do noszenia amunicji dla walczącej na wzgórzu piechoty. Dowódcą batalionu był mjr Stanisław Małecki. 21 VI a batalion został rozformowany. 5 paplot wydzielił również ludzi i sprzęt do Lekkiej Kompanii Transportowej oraz do Batalionu Komandosów do ewakuacji rannych. Po bitwie pułk pozostał na swoich stanowiskach. W celu pokrycia strat bojowych w jednostkach 2 Korpusu, w każdym dywizjonie rozformowano trzecie baterie.
Dalszy szlak bojowy – to udział w walkach 2 Korpusu, osłona wojsk w walkach nad Adriatykiem o Ankonę, na Linii Gotów oraz w bitwie o Bolonię.
Za udział w walce o Monte Cassino odznaczony Krzyżem KMC 23233.
Założył rodzinę z Aleksandrą Świrko, z którą miał dwoje dzieci - Annę i Ryszarda. W Słupsku mieszkał od około 1959 r., wcześniej, po wojnie, w Gdyni, później zmieniał miejsca zamieszkania z powodów politycznych. Od co najmniej 1959 r. pracował w Zakładach Naprawczych Mechanizacji Rolnictwa przy Placu Dąbrowskiego 3 w Słupsku, do roku 1968. Później chorował, miał amputowane nogi (prawdopodobnie gangrena).
Zmarł 2 I 1971 r. Pochowany na starym cmentarzu Sektor: 5, Rząd: 25, Nr grobu: 27A_27 . To także miejsce pochówku Aleksandry Świrko (8 IX 1912 - 8 II 2006) i syna Ryszarda (1948-1995).
Dziękuję wnuczce Marcie za pomoc i udostępnienie materiałów.
Ewa Alicja Slomska